Posiadają  zdolność aktywnego lotu, a nie są ptakami, ale ssakami. Posiadają  bowiem  te same cechy, co pozostali przedstawiciele ssaków : ciało pokryte włosami, gruczoły mleczne u samic, zróżnicowane uzębienie, charakterystyczną budowę szkieletu i żyworodność.

Łacińska nazwa nietoperzy „Chiroptera” oznacza „rękoskrzydłe”, co stanowi wyjątek w gromadzie ssaków, ponieważ jako jedyne posiadają skrzydła i potrafią latać. Skrzydła zbudowane są z błony lotnej rozpiętej na kościach kończyny  przedniej, tylnej i na ogonie, co pozwala zwierzęciu latać ruchem, w którym przednie i tylne kończyny pracują razem. Tylne kończyny zaopatrzone są w pazurki, umożliwiające poruszanie i zaczepianie się w spoczynku. Układ ścięgien w stopie nietoperza, umożliwia zwisanie bez zmęczenia mięśni.

Prowadzą nocny tryb życia posługując się doskonale rozwiniętym słuchem. Zmysł ten jest dla  nich tym czym dla człowieka wzrok. Orientacja w przestrzeni za pomocą słuchu polega na wysyłaniu przez nos i pyszczek serii dźwięków o wysokiej częstotliwości (ultradźwięki) niesłyszalnych przez człowieka, które po odbiciu od zlokalizowanego obiektu ruchomego wracają  jako echo do nietoperza. Interpretując to echo nietoperz tworzy obraz swego otoczenia, określając położenie, wielkość obiektu, prędkość lotu. Takie postrzeganie nosi nazwę echolokacji.

Spoczywają w pozycji głową w dół, kiedy odpoczywają, lub zapadają w sen zimowy - hibernują.
W strefie umiarkowanej nietoperze zimą nie są w stanie zdobyć wystarczającej ilości  pożywienia, więc wybrały trudną opcję przetrzymania tej pory roku – trwający prawie pół roku sen. W tym czasie wszystkie procesy życiowe ulegają znacznemu  spowolnieniu, a temperatura ciała zostaje obniżona do temperatury otoczenia. W takim stanie mogą przetrwać nawet kilka miesięcy bez pobierania pokarmu, jedynie przy wykorzystaniu zmagazynowanych pod skórą zapasów tłuszczu. Na miejsca zimowania wybierają miejsca ciepłe i zaciszne. W tym okresie hibernujące nietoperze budzą się co jakiś czas, piją tylko wodę, najczęściej tę, która skrapla się na ich futerku, załatwiają pilne potrzeby fizjologiczne lub zmieniają miejsce swego pobytu. Każde przebudzenie wiąże się z dużą utratą zapasu energetycznego, zgromadzonego jesienią. Dlatego każde nadprogramowane wybudzanie nietoperzy zimą  Np: podczas zwiedzania obiektów podziemnych, często połączone
z nieodpowiednim zachowaniem  może kończyć się śmiercią głodową tego zwierzęcia.

Nietoperze nie budują dla siebie schronień lecz korzystają z gotowych kryjówek znajdujących się w ich naturalnym środowisku, jak i również z  konstrukcji zbudowanych przez człowieka. Brak takiej umiejętności wpływa niekorzystnie na nietoperze ponieważ przetrwanie tego gatunku jest uzależnione od dostępności odpowiedniej ilości schronień.